Η συγγραφέας Κατερίνα Μουρίκη μίλησε με τον Δεκοχτούρη και του έδωσε μια συνέντευξη για την εφημερίδα του δάσους!

Δεκοχτούρης:   Γεια σας, κυρία Κατερίνα. Πού είδατε για πρώτη φορά το φως της μέρας; Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Κατερίνα: Γεννήθηκα σε μια γειτονιά της Αθήνας. Οι παιδικές μου μνήμες είναι γεμάτες με τα αρώματα από τους ανθισμένους κήπους των σπιτιών, τους ήχους από την καμπάνα της εκκλησίας του Αγίου Θεράποντα και τα χαρούμενα ξεφωνητά μας στις αλάνες της γειτονιάς.
Δ.:   Πώς αγαπήσατε τα παραμύθια; Υπήρχε κάποιος, που σας έλεγε παραμύθια όταν ήσασταν παιδί;
Κ.: Είχα την τύχη να μένουμε κοντά στη γιαγιά μου, που ήταν δασκάλα από τη Σμύρνη. Ήταν αξεπέραστη παραμυθού. Όταν έλεγε παραμύθια, κρεμόμασταν από τα χείλη της και κρατούσαμε την ανάσα μας. Αυτά τα παραμύθια έδωσαν φτερά στη φαντασία μου. Με έμαθαν να εκφράζομαι, να χρωματίζω τη φωνή μου, να ψάχνω να βρω όμορφες λέξεις. Εννοείται, βέβαια, ότι μεγαλώνοντας άρχιζα να διαβάζω βιβλία και μάλιστα μετά... μεγάλης μανίας.
Δ.:   Τι θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε; Και τελικά τι σπουδάσατε;
Κ.: Όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι κι εγώ έκανα διάφορα σχέδια για το μέλλον μου. Ήθελα να γίνω ηθοποιός και να παίζω στα παιδιά κουκλοθέατρο. Μετά μου μπήκε η ιδέα να γίνω γιατρός και να πάω στην Αφρική σε κάποια ιεραποστολή. Ήθελα ακόμα να γίνω μοδίστρα για να ράβω ρούχα στους φτωχούς. Κάθε νέο μου όνειρο είχε στόχο το να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου. Τελικά σπούδασα Χημεία και Στατιστική και παρακολούθησα και μαθήματα Οικονομικών. Βλέπετε ότι τα όνειρά μας σπάνια πραγματοποιούνται. Όμως θέλω να πιστεύω ότι κατάφερα να προσφέρω τη βοήθειά μου, όπου ένιωθα ότι την είχαν ανάγκη.
Δ.:   Αγαπάτε τη φύση;
Κ.: Η φύση είναι το σπίτι όλων των ανθρώπων. Πρέπει να τη σεβόμαστε και να την αγαπάμε. Τα ζώα, τα φυτά, το περιβάλλον μας γενικά, όλα χρειάζονται την αγάπη και τον σεβασμό μας. Και αυτή την αγάπη πρέπει να τη δείχνουμε με έργα και όχι μόνο με λόγια. Δεν ρυπαίνουμε το περιβάλλον, κάνουμε σωστή χρήση των φυσικών πόρων, αγαπάμε τα ζώα, προστατεύουμε τα αδέσποτα και, αν μπορούμε, υιοθετούμε κάποια. Η εργασία μου στο Πανεπιστήμιο, στις Έδρες Γενικής Χημείας και Οικολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών με βοήθησε να ολοκληρώσω την προσωπικότητά μου και να βελτιώσω ακόμα περισσότερο τη σχέση μου με τη φύση. Τώρα πια μένω σε ένα χωριό της Κορινθίας και έχω τη χαρά να φροντίζω αδέσποτα σκυλιά και γατιά και να καλλιεργώ ένα μικρό, πολύ όμορφο περιβόλι.
Δ.:   Πότε αρχίσατε να διηγείστε παραμύθια;
Κ.: Όταν έγινα μαμά κι άρχισα να λέω παραμύ­θια στα παιδιά μου, ξύπνησαν μέσα μου τα παραμύθια της γιαγιάς Μαρίας, που με έμαθαν να ονειρεύομαι. Άρχισα να τους τα διηγούμαι, μετά να φτιάχνουμε μαζί δικά μας παραμύθια και λίγο αργότερα έκανα τις πρώτες συγγραφικές μου απόπειρες.
Δ.:   Πότε εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο; Πώς αισθανθήκατε όταν το είδατε τυπωμένο;
Κ.: Το 1984-85, μετά από δύο διακρίσεις που πήρα από τη «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά» και τον «Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου», εκδόθηκαν τα δύο πρώτα μου βιβλία Η μικρή Ριρή επιστρέφει και Το φτερωτό παραμύθι.
Δ.:   Το Πάσχα στο ξωκκλήσι έχει για πρωταγωνιστές τα ζώα. Πιστεύετε ότι πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε τα ζώα;
Κ.: Όπως είπα ήδη, πρέπει να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα ζώα. Στη Γένεση διαβάζουμε ότι ο Θεός έφτιαξε πρώτα τα φυτά και τα ζώα και μετά τους πρωτόπλαστους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα. Χρέος, λοιπόν, κάθε ανθρώπου είναι να σέβεται και να αγαπά όσα ο Θεός δημιούργησε. Τα ζώα περιμένουν την αγάπη μας και σχεδόν πάντα μας την ανταποδίδουν στο πολλαπλάσιο. Η αγάπη ενός λαού για τα ζώα είναι δείκτης του πολιτισμού του.
Δ.:   Πώς θα περάσετε το Πάσχα;
Κ.: Ήσυχα και απλά, όπως κάθε χριστιανός. Πη­­γαίνω στην εκκλησία, ετοιμάζω την ψυχή μου για να παρακολουθήσω τα Θεία Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Περιμένω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, που όταν έρχονται γεμίζουν το σπίτι μου φως και χαρά, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο ή φανταχτερό η ζωή μου και γι’ αυτό νιώθω γαλήνη και ευτυχία.
Δ.:   Καλή Ανάσταση, λοιπόν, κυρία Κατερίνα!
Κ.: Καλή Ανάσταση, αγαπητέ μου Δεκοχτούρη!